Motoryka duża u dzieci 2 i 3 letnich

Rozwój motoryki dużej u dzieci 2 i 3 letnich.

Motorykę dużą (Gross Motor Skills), można określić jako sprawność ruchową, całego ciała. Angażuje ona duże grupy mięśniowe kończyn górnych jak i kończyn dolnych, które są wykorzystywane przy takich czynnościach jak: chodzenie, bieganie, skakanie, jazda na rowerze. Motoryka duża jest ogólnie pojętą aktywnością ruchową dziecka umożliwiającą mu rozwijanie koordynacji nerwowo – mięśniowej oraz koncentrację uwagi. Zdolności motoryczne dziecko nabywa od swoich pierwszych chwil życia. Większość dwuletnich dzieci opanowuje już umiejętności: wstawania, chodzenia, biegania czy chodzenia po schodach, aby następnie przez kolejne lata swojego życia doskonalić je. Należy podkreślić, że ten proces trwa przez całe życie.

Pojmując rozwój dziecka holistycznie uznaje się, że rozwój u większości zdrowych dzieci przebiega podobnie. Jednak w czasie jego trwania wpływają na dziecko różnorodne czynniki, z których jedne przyśpieszają a drugie go hamują. Są to m. in.:

Czynniki pozytywnie wpływające na rozwój motoryki dużej:

• Genetyczne, odziedziczona inteligencja i budowa ciała mają wpływ na tępo rozwoju ruchowego.
• Życie płodowe: bardziej aktywne osobniki w życiu płodowym rozwijają płynniej motorykę dużą.
• Właściwe warunki w okresie prenatalnym takie jak np. prawidłowe odżywianie matki sprzyja rozwojowi ruchowemu.
• Właściwy stopień odżywienia w pierwszym miesiącu życia dziecka.
• Dzieci z wyższym ilorazem inteligencji rozwijają się szybciej pod względem motorycznym
• Prawidłowa stymulacja dziecka, właściwa zachęta do aktywności motorycznej przyśpiesza jej rozwój
• Dzieci pierworodne zazwyczaj rozwijają się szybciej pod względem motorycznym niż ich rodzeństwo. Wynika to prawdopodobnie ze szczególnego zaangażowania rodziców w prowadzenie prawidłowej stymulacji rozwoju.

Czynniki negatywnie wpływające na rozwój motoryki dużej:

• Okres ciąży i porodu: jeśli czas ten był zaburzony może skutkować opóźnieniem w rozwoju motorycznym.
• Niehigieniczny tryb życia matki w okresie ciąży: spożywanie alkoholu, palenie papierosów, przebywanie w zadymionych pomieszczeniach.
• Nadmierna opieka nad dzieckiem może spowolnić rozwój ruchowy.
• Dzieci przedwcześnie urodzone rozwijają się wolniej w pierwszych tygodniach ich życia pod względem motorycznym.
• Wady takie jak: wrodzona ślepota czy głuchota spowalniają rozwój ruchowy.

Dziecko w wieku dwóch lat jest ciekawe świata, a coraz lepsze opanowanie podstawowych form lokomocji, takich jak: chodzenie, bieganie, umożliwia mu jego coraz lepsze poznawanie. Dwulatek opanowuje też złożoną umiejętność wspinania, co sprawia, że jest wstanie pokonać większość barier lokomocyjnych. Nie ma też problemów z wchodzeniem i schodzeniem po schodach trzymając się za poręcz. Dziecko w tym wieku ze względu na poprawę równowagi i chodu zyskuje możliwość przenoszenia przedmiotów. Ulubioną zabawką dwulatka staje się piłka którą potrafi już kopnąć i rzucić, w trakcie zabawy z drugą osobą coraz częściej stara się ją skierować w jej kierunku. W ramach doskonalenia tych zadań ruchowych w czasie zabawy, stają się one coraz częściej ukierunkowane i celne. Dziecko w wieku dwóch lat podejmuje próby trudniejszych zadań ruchowych takich jak:

• stanie na jednej nodze
• podskoki
• stara się chwytać przedmioty znajdujące się w locie

Te zadania ruchowe opanowuje w minimalnym stopniu i doskonali je dalej jako dziecko trzyletnie.

Motoryka duża ćwiczenia

Trzylatek w dalszym ciągu doskonali już posiadane umiejętności w obrębie motoryki dużej. Chodzenie staje się dla niego dość banalną formą lokomocji. Co za tym idzie dziecko wykorzystuje inne sposoby przemieszczania takie jak:

• bieganie
• skakanie
• wspinanie

Bieg przychodzi mu z większą łatwością, jest też pewniejszy. Skacze obunóż na odległość 30 cm. Dziecku sprawia dużą radość różnego rodzaju przeskakiwanie, obieganie przeszkód czy też wspinanie się na nie. Trzyletnie dziecko posiada zdolność wchodzenia na schody krokiem naprzemiennym, bez asekuracji w postaci poręczy czy ręki dorosłego. Nadal dziecko z chęcią używa piłki do zabawy, zaczyna coraz częściej ją łapać wykorzystując do tego przedramion. Wyrzuca ją uprzednio, przyciskając do klatki piersiowej. Doskonali kopanie i rzucanie piłki, które staje się również towarzyszem zabaw z innymi dziećmi.Dziecko rozwija w coraz lepszy sposób zmysł równowagi, co pozwala stać mu na jednej nodze przez dłuższą chwilę, dziecko chętnie wybiera jako miejsce zabaw drabinki i chodzi po wąskich murkach co dodatkowo stymuluje rozwój równowagi.

Autor:
mgr Grażyna Sokołowska
Fizjoterapeuta, terapeuta NDT Bobath